Querido Lawrence

Pablo Picasso dibujó infinidad de cosas a lo largo de su vida, entre ellas, las palomas. La paloma de la paz fue un encargo al pintor malagueño para el I Congreso Mundial de la Paz que tuvo lugar en Paris en 1949. A partir de entonces se convirtió en un emblema y símbolo de la paz.

Aunque la Guerra Civil Española marcó profundamente su vida se convirtió en un ferviente defensor de la paz y la libertad.

Querido Lawrence,

¿Cómo estás?, quiero en primer lugar agradecerte tu hospitalidad y lo bien que me has tratado esa semana en Barcelona.

Eres una bella persona, reflexiva, atenta, y un buen amigo. Quiero pedirte disculpas por mi comportamiento, me gustaría pedirte disculpas de nuevo, lamento lo ocurrido, espero que puedas perdonarme y aceptar mis sinceras disculpas. Me gustaría que nos viéramos en México e hiciéramos las paces.

English

Pablo Picasso painted countless things throughout his life, including doves.
The dove of peace was commissioned to the painter from Malaga for the First World Peace Congress that took place in Paris in 1949. From then on it became an emblem and symbol of peace.
Although the Spanish Civil War deeply marked his life, he became a fervent defender of peace and freedom.

Dear Lawrence,

How are you? I want to first of all thank you for your hospitality and how well you treated me that week in Barcelona.

You are a beautiful person, thoughtful, solicitous, and a good friend. I want to apologize for my behavior, I would like to apologize again, I am sorry for what happened, I hope you can forgive me and accept my sincere apologies. I would like us to meet in Mexico and make up

Camino recorrido

Esperando un milagro o una transformación milagrosa. La metamorfosis de la crisálida en mariposa, negando lo que fue. El pecado en contraposición al modelo de virtud, ¡Qué opaca y reduccionista visión maniquea para invalidar una parte y ensalzar otra! Pretender surgir de las aguas y negar el pasado, rechazar el óleo con el que se te ha ungido. Sin duda, dar a la parte por el todo, una visión sesgada, parcial, hacer de la estrella el cosmos. Soy uno y no la parte, la continuidad del hilo. La mejor versión de mi mismo pasa por perdonar, aceptar, dando el abrazo sincero a mi mismo, a aquello que fui pues forma parte de mi camino.

English

Awaiting a miracle or a miraculous transformation: the metamorphosis of the chrysalis into a butterfly, denying what it was. A sin against model of virtue – how blinded and reductionist the Manichean view to invalidate one part and praise another! Pretending to emerge from the waters and to deny the past – to refuse the oil with which you have been anointed. Without a doubt, to make the part the whole, a skewed view, partial; to make the start as if it were Cosmos. I am a whole not a piece; the continuity of a thread. The best version of myself begins with forgiving, accepting, giving a sincere embrace to myself – to what I was insomuch as it is part of my path.

Reflexiones

Aprende a amarte, aprenderás a amar

Català

Aprèn a estimar-te, aprendràs a estimar

English

Thou wilt learn to love if thou learnest to love yourself

You will learn to love if you learn to love yourself

Italiano

Impari ad amarti, imparerai ad amare

Français

tu apprendras à aimer si tu t’aimes toi même

Tramonto

De fondo sonidos de piano de jazz; mi habitación en la penumbra. Medio adormecido abro los ojos para despertar.
Me quedo largo rato mirando el techo. Suspiro. Sonrío. Escucho. Escucho los pájaros de mi balcón. Escucho lo que pasa en otras habitaciones de mi casa, el piano de jazz. Escucho que hacen en otras casas, ¿Qué harás tú en la tuya?, amor, qué te haría yo en la tuya…
Me arropo en los recuerdos de mi cuarto, me toco los labios que ahora no son nada sin ti. Me toco el pelo intentando recordar como lo hacías tú, pero solo me envuelve ese sonido triste del piano de jazz.

Català

De fons sons de piano de jazz; meva cambra en la penombra. Medi adormit obro els ulls per despertar.
Em quedo bona estona mirant el sostre. Sospir. Somric. Escolto. Escolto els ocells del meu balcó. Escolto el que passa en altres habitacions de casa meva, el piano de jazz. Escolto que fan en altres cases, Què faràs tu a la teva?, Amor, què et faria jo en la teva …
Em abric en els records de la meva cambra, em va tocar els llavis que ara no són res sense tu. Em toco el cabell intentant recordar com ho feies tu, però només em envolta aquest so trist del piano de jazz.

English

In the background sounds of jazz piano, my room in the dark. Sleepily I open my eyes to wake up.
I’m looking at the ceiling for a long time. Sigh. Smile. Listen. I hear the birds on my balcony. I hear what goes on in other rooms of my house, jazz piano. I hear they do in other homes, what will you do in yours?, Love, what you’d do in yours …
I tuck up in the memories of my room, I touch my lips now are nothing without you. I touch my hair trying to remember how you did it yourself, but only sad jazz piano sound just envelops me sad jazz piano.

Italiano

Sottofondo di suoni di pianoforte jazz; la mia abitazione è nella penombra. Mezzo addormentato apro gli occhi per risvegliarmi, rimango lungo guardando il tetto. Sospiro. Sorrido. Ascolto. Ascolto gli uccelli sopra il mio balcone. Ascolto quello che passa oltre l’abitazione della mia casa, il piano di jazz. Ascolto quello che fanno nell’altre case. Cosa farai tu nella tua? Amore cosa ti fai nella tua.. infilo i ricordi nella stanza, mi tocco le labbra che ora non sono niente senza di te, mi tocco i capelli cercando di ricordare come lo facevo tu, pero solo mi avvolge quel suono triste del pianoforte jazz.

Azar y destino

Las mentiras se pescan como peces en un estanque, y en las plazas y lonjas se venden. Cogí número pero no es esperar lo que me toca; quizá sea vivir, no sé si una cuenta atrás hacia una victoria o un futuro incierto, no te miento, por si creías que la vida era color de rosa.
Jamás me impresionaron las leyendas que de tus piernas se contaban, no fui el más valiente ni el más sincero. Quizás amor, quizás amado, pero siempre alejado de toda realidad, de verdades inciertas, de canciones inconexas que escucho en tu salón.
Tú dirás que jamás he mirado nada más que el sol, y arrepentido, te digo, acostado en el pasillo, que lo único que recuerdo es tu reflejo, y desnuda, frente al espejo, amor.
Y cuando te maquillas, paloma, eres prisionera de verdades que te matan, miradas que te envenenan, besos que te nublan la mirada…

Català

Les mentides es pesquen com peixos en un estany, i en les places i llotges es venen. Vaig agafar número però no és esperar el que em toca; potser és viure, no sé si un compte enrere envers una victòria o un futur incert, no et menteixo, per si creies que la vida era color de rosa.
Mai em van impressionar les llegendes que de les teves cames s’explicaven, no vaig ser el més valent ni el més sincer. Potser amor, potser estimat, però sempre allunyat de tota realitat, de veritats incertes, de cançons inconnexes que escolto en el teu saló.
Tu diràs que mai he mirat res més que el sol, i penedit, et dic, ajagut al corredor, que l’únic que recordo és el teu reflex, i nua, davant l’espill, amor.
I quan et maquilles, paloma, ets presonera de veritats que et maten, mirades que et enverinen, petons que et ennuvolen la mirada…

Testimonios Helena Wechsler

[…] un ángel negro tocó la trompeta en Alemania y, fue llevándose con una fúnebre melodía a modo de réquiem a miles de almas, de inocentes, de desamparados, de hambrientos […]

Italiano

[…] unnangelo nero suonò la tromba in Germania e, portò con sè una melodia funebre di un requiem a migliaria di anime, di innocenti, di indifessi, di affamati […]

Reflexiones

Miércoles, jueves, viernes. Crecer despacio. Crecer deprisa. Pájaros de papel que no dejan sombra en el suelo. Deseos que salen pegando un portazo, a veces silenciosos, a veces callados. Días que me saben a ti. Noches que me saben a nada. Me llenas de tus miedos cuando me miras con tus ojos. Me besas. No quieres mentirme pero lo haces. Pensar. Ninguno queremos saber la verdad. La vida se hace fuera. Los días se vuelven a prender en luz y la ciudad se llena de bostezos, las calles colmadas de pasos, de miradas inocentes. El viento se lleva mis suspiros. Así es la vida. Caprichosa.

Català

Dimecres, dijous, divendres. Créixer poc a poc. Créixer depressa. Ocells de paper que no deixen ombra a terra. Desitjos que surten pegant una portada, a vegades silenciosos, a vegades callats. Dies amb regust a tu. Nits amb regust a res. Omples de las teves pors quan em mires amb els teus ulls. Em beses. No vols mentir però ho fas. Pensar. Cap vol conèixer la veritat.
La vida es fa fora. Denou els dies es cobreixen de llum i la ciutat de badalls, d’avingudes plenes de caminants, de mirades innocents. El vent em roba l’alè. Així és la vida. Capritxosa.